Voordat ik naar DAC Ten Kate ging zag mijn leven er depressief uit en had ik suïcidale gedachten. Ik zat 1,5 jaar opgesloten tussen 4 muren, geïsoleerd van de buitenwereld. Ik had geen vrienden of contacten. Ik zat alle dagen, de hele dag op mijn kamer, ik lag mijn bed, niks te doen. Ik had voor mijn gevoel niet echt een rede om op te staan, want ik had toch niks te doen.
Via de huisarts kreeg ik te horen over DAC Ten Kate. Ik heb een sociale angst stoornis, dus ik durfde niet uit mezelf naar DAC te komen. Ik was bang voor mensen en zelfs voor de kleinste en stomste dingen. Zoals: waar moet ik mijn fiets zetten? Waar is de ingang? Moet de deur naar voren of achteren open getrokken worden? Gelukkig wou één van de begeleidsters mij ophalen. Dat vond ik heel fijn. Ik werd thuis opgehaald met de fiets. Uiteindelijk kwam ik binnen en ging ik samen met de begeleiding mijzelf voorstellen en ik kreeg een rondleiding. Ik was erg onzeker en verlegen, ik zat op een stoel en zei niks. Ik durfde niet eens een tekenblaadje te pakken. Ik moest heel nodig naar de wc maar hield het uren op. Ook durfde ik niet meer te eten of gesprekken te beginnen. Het was heel fijn dat mensen gesprekken met mij begonnen en me mee vroegen om dingen te doen.
In de tijd dat ik op Ten Kate kom ben ik heel veel veranderd. Ik ben nogal aanwezig, durf gesprekken te voeren, mee te doen aan activiteiten, mee te eten, rond te lopen, grapjes te maken en gewoon helemaal mezelf zijn. Ik draai nu ook bardiensten, al te graag, terwijl ik dat maanden geleden nog voor geen goud durfde te doen. Ook heb ik de taak om de was te doen.
Ik ben sociaal ook zoveel actiever. Vooral de gesprekken die iedereen met me voerde en me mee vroegen om bijvoorbeeld spelletjes te spelen.
DAC heeft en helpt me nog steeds ontzettend veel, het is misschien overdreven om te zeggen maar DAC red echt mijn leven. DAC ondersteunt mij bij de kleinste dingen zoals, bellen naar de huisarts. Ik kan hier mezelf zijn. Ik zit niet meer tussen 4 muren op gesloten. Ik heb weer vrienden en ik heb mijn leven weer terug gekregen. Tuurlijk heb ik nog mijn momenten, maar het DAC helpt me enorm. Ik kan bij begeleiding en vrienden terecht met mijn problemen. DAC betekent ontzettend veel voor me, en ik kan niet voorstellen zonder. Wij zijn één familie. Ik heb de tijd van mijn leven hier. Ik heb weer een rede om me bed uit te komen.
Als ik naar de toekomst kijk dan hoop ik dat ik mijn therapie gehad heb en genezen ben en voor zover dat kan. Ik heb een appartement, een relatie met een vriend/vriendin en ik heb een baan en ik ben gelukkig en zelfverzekerder. DAC is misschien niet mijn toekomst, maar ik zal deze plek en de mensen hier nooit vergeten.
Via de huisarts kreeg ik te horen over DAC Ten Kate. Ik heb een sociale angst stoornis, dus ik durfde niet uit mezelf naar DAC te komen. Ik was bang voor mensen en zelfs voor de kleinste en stomste dingen. Zoals: waar moet ik mijn fiets zetten? Waar is de ingang? Moet de deur naar voren of achteren open getrokken worden? Gelukkig wou één van de begeleidsters mij ophalen. Dat vond ik heel fijn. Ik werd thuis opgehaald met de fiets. Uiteindelijk kwam ik binnen en ging ik samen met de begeleiding mijzelf voorstellen en ik kreeg een rondleiding. Ik was erg onzeker en verlegen, ik zat op een stoel en zei niks. Ik durfde niet eens een tekenblaadje te pakken. Ik moest heel nodig naar de wc maar hield het uren op. Ook durfde ik niet meer te eten of gesprekken te beginnen. Het was heel fijn dat mensen gesprekken met mij begonnen en me mee vroegen om dingen te doen.
In de tijd dat ik op Ten Kate kom ben ik heel veel veranderd. Ik ben nogal aanwezig, durf gesprekken te voeren, mee te doen aan activiteiten, mee te eten, rond te lopen, grapjes te maken en gewoon helemaal mezelf zijn. Ik draai nu ook bardiensten, al te graag, terwijl ik dat maanden geleden nog voor geen goud durfde te doen. Ook heb ik de taak om de was te doen.
Ik ben sociaal ook zoveel actiever. Vooral de gesprekken die iedereen met me voerde en me mee vroegen om bijvoorbeeld spelletjes te spelen.
DAC heeft en helpt me nog steeds ontzettend veel, het is misschien overdreven om te zeggen maar DAC red echt mijn leven. DAC ondersteunt mij bij de kleinste dingen zoals, bellen naar de huisarts. Ik kan hier mezelf zijn. Ik zit niet meer tussen 4 muren op gesloten. Ik heb weer vrienden en ik heb mijn leven weer terug gekregen. Tuurlijk heb ik nog mijn momenten, maar het DAC helpt me enorm. Ik kan bij begeleiding en vrienden terecht met mijn problemen. DAC betekent ontzettend veel voor me, en ik kan niet voorstellen zonder. Wij zijn één familie. Ik heb de tijd van mijn leven hier. Ik heb weer een rede om me bed uit te komen.
Als ik naar de toekomst kijk dan hoop ik dat ik mijn therapie gehad heb en genezen ben en voor zover dat kan. Ik heb een appartement, een relatie met een vriend/vriendin en ik heb een baan en ik ben gelukkig en zelfverzekerder. DAC is misschien niet mijn toekomst, maar ik zal deze plek en de mensen hier nooit vergeten.