Zo maar rolde ik binnen. Ik had een slecht beeld bij het woord Ribw en er was weinig tot geen vertrouwen van mijn kant. Ik ging mee met mijn toenmalige vriend naar D.A.C. Ten Kate. Een feestje was er aan de gang en ik werd hartelijk ontvangen. Het viel me op dat iedereen het gezellig had, en vroeg of ik vaker kwam. Langzaam aan kwam ik er vaker en met de tijd werd het dagelijks. Ik hielp graag mee met schoonmaken en de weggeefwinkel. Met de kerst gaf ik een workshop kerststukjes maken, en zelfs de kerels onder ons deden mee. Ze nemen je zoals je bent, geen een karakter trekje wordt uitgelachen. Mijn vertrouwen wordt opgebouwd en het voelde als een warm nest. Veel maakte ik mee en ik kon altijd mijn verhaal kwijt. Ze hielpen mij met alles wat in hun macht lag. Zowel uitkering als met aanmelden voor een indicatie. Het is gemoedelijk en het voelt vaak als thuis komen. Ook de jongeren die over de vloer komen, Ik mag ze graag stuk voor stuk. En de beste vriendschap is daar ontstaan. Onderling wordt er geholpen en gelachen. Samen tekenen, of juist gamen. Maar ook huiswerk maken en sporten. Vaak gaan we samen wat drinken buiten huis en bezoeken een musea. We eten samen, altijd lekker en gezond. De jongere die er komen heb ik zien opbloeien. Sommige van heel stil naar een persoon van "Kijk mij nou!" Ik heb een hoop geleerd in de tijd dat ik bij D.A.C. Ten Kate over de vloer kwam, maar helaas moet ook ik verder. Een behandeling voor mijn Borderline, maar dit plekje heeft een plaats in mijn hart. Ze hebben me geholpen te vormen en ontdekken tot wie ik ben. En nu durf ik mijn dromen aan te gaan. Dat wens ik iedereen toe!